admin
– Stoczyłem wiele walk, jako zawodnik reprezentujący Polskę, jako sparingpartner wymagających przeciwników, ale budowa obiektu była najtrudniejszą z nich – takimi słowami Tomasz Boral, prezes Stowarzyszenia Sztuk i Sportów Walki „Backfist” oraz właściciel Prywatnej Szkoły Walki „Backfist”, otwierał 3 października niezwykle nowoczesny budynek przy ul. Hutników. To właśnie Tomasz Boral przez ostatnie lata czuwał nad każdym etapem budowy i najdrobniejszym detalem, projektując obiekt niemal od fundamentów. Na bieżąco rozwiązywał problemy, poprawiał, toczył boje z administracją, wreszcie dbał o wyposażenie. Patrząc na efekt, trzeba przyznać, że było warto. Budynek ma elegancką formę, a w środku jest niezwykle funkcjonalny – duża sala do ćwiczeń, gdzie można odbywać zajęcia grupowe, gabinet masażu, mniejsza sala wielofunkcyjna. Poza tym łazienki, pomieszczenia gospodarcze. To obecnie jeden z najlepszych obiektów sportowych w Częstochowie przeznaczony do treningów sztuk walki.
Równie przemyślany zdaje się wystrój, odpowiadający profilowi działalności Tomasza Borala i jednocześnie opowiadający jego biografię. To historia i wartości zapisane w zdjęciach – jest więc Bruce Lee, prawdziwy wzór dla trenera i właściciela Prywatnej Szkoły Walki „Backfist”, mistrzowie, których zapraszał. Na schodach witały gości balony w kształcie żółwi ninja. One także chciały dostać się na piętro, by poćwiczyć na tatami, matach japońskich. A tu z okazji otwarcia szkoły przygotowano pokazową walkę, by zaprezentować gościom, choć wielu z nich, pewnie doskonale o tym wiedziało, że sztuki walki to nie tylko siła ciosów, ale także piękno płynnych ruchów.
Uroczystego przecięcia wstęgi dokonali Tomasz Boral i przedstawiciele władz miasta, prezydent Krzysztof Matyjaszczyk oraz radny Dariusz Kapinos. Na otwarciu obecni byli oczywiście przyjaciele, współpracownicy, rodzina, znajomi i wszyscy trzymający kciuki za sukces Tomasza Borala, doskonałego zawodnika i jednego z tych, którzy nie odpuszczają. Jako prowadzący treningi mentalne nie mógł przecież powiedzieć, że się nie da. Dzień otwarcia był jego sukcesem. Z szampanem i tortem, ale przede wszystkim z gratulacjami i życzeniami dalszego rozwoju. Przy tej okazji Tomasz Boral dziękował swoim rodzicom, bo bez nich jego życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. To na filmie z Bruce’em Lee powstawała w nim fascynacja sztukami walki. Z czasem amerykański mistrz stał się dla niego wzorem do naśladowania również w innych sferach życia.
Wraz z upływem czasu uroczystość z oficjalnej stawała się coraz bardziej rodzinna, bo większość zgromadzonych doskonale się zna. Razem trenują, mają wspólne pasje. Pozostaje życzyć, by mężczyzna o chłopięcym wyglądzie, znany z logo szkoły, nigdy nie spadł na ziemię. Chyba że na krótką chwilę, by wykonać kolejny skok. To pozycja ataku, ale i aktywność fizyczna wytwarzająca endorfiny, które utrzymują chłopca w powietrzu, dodają pewności siebie i kształtują przekonanie, że wszystko można osiągnąć, jeśli się bardzo chce. I tego również można nauczyć się na zajęciach w „Backfist”.
Tegoroczna Gala Ekonomii Społecznej odbyła się 14 września 2018 roku w Filharmonii Częstochowskiej. Od kilku lat Urząd Miasta w porozumieniu z Radą Miasta przyznaje nagrody najaktywniejszym społecznikom, osobom fizycznym oraz podmiotom prawnym. W tym roku Prezydent Miasta Częstochowy, Krzysztof Matyjaszczyk, wyróżnił sześć osób i cztery organizacje.
Jednym z laureatów jest Tomasz Boral, prezes Stowarzyszenia Sztuk i Sportów Walki. Jego działalność nie ogranicza się tylko do prowadzenia treningów, nauki chwytów i uderzeń, ale obejmuje też pomoc mentalną i kształtowanie pewności siebie. Zajmuje się on również promowaniem zdrowego i aktywnego stylu życiu. Prowadzone przez niego warsztaty i szkolenia pozwalają mieszkańcom poczuć się bezpiecznie oraz uwierzyć w siebie. W ubiegłym roku Stowarzyszenie zorganizowało zajęcia samoobrony dla kobiet w ramach koordynowanej przez Urząd Miasta Akcji przeciwko Przemocy ze względu na Płeć.
Podczas warsztatów panie mogły się przekonać, że samoobrona jest tym łatwiejsza, im wyższa jest ich samoocena oraz wiedza o własnych możliwości psychofizycznych. Miała im w tym również pomóc nauka wybranych przez doświadczonego trenera technik pochodzących z rozmaitych sztuk walki. Tomasz Boral jest bowiem ich doskonałym znawcą oraz popularyzatorem. Preferowane przez niego style są niezwykle skuteczne, a przy tym bazują na codziennych zachowaniach. Już choćby z tego powodu zdają się niemal intuicyjne, jeśli wypracujemy w sobie odpowiednie nawyki. Spotkania okazały się więc doskonałą formą podnoszenia bezpieczeństwa kobiet i przeciwdziałania przemocy poprzez edukowanie najsłabszych oraz zagrożonych.
Najlepsi społecznicy otrzymali nagrody z rąk Prezydenta Miasta Częstochowy, przewodniczącego Rady Miasta, Zdzisława Wolskiego oraz Małgorzaty Iżyńskiej, radnej miejskiej. Nie były to jedyne wyróżnienia tego wieczoru. Grażynie Klamek, dyrektor Powiatowego Urzędu Pracy w Częstochowie, wręczono Złotą Honorową Odznakę „Za Zasługi dla Województwa Śląskiego”. Po raz pierwszy przyznano też Nagrodę Równości im. Mieczysławy Biegańskiej. Otrzymała ją doktor Edyta Widawska z Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Tym samym w Roku Kobiet przypomniano żonę Władysław Biegańskiego, częstochowskiego lekarza-społecznika. Uroczystość zakończyła się pokazem spektaklu Nie chcę więcej w reżyserii Włodzimierza Kucy w wykonaniu Częstochowskiego Teatru Tańca.
Kurs samoobrony dla kobiet – Gminny Ośrodek Kultury Rędziny
Dobiegła końca kolejna edycja kursu samoobrony dla kobiet realizowana przez Prywatną Szkołę Walki Backfist tym razem dla Gminnego Ośrodka Kultury w Rędzinach przy ul. Mickiewicza 7. Organizatorem warsztatów samoobrony dla pań było Stowarzyszenie Inicjatyw Rozwojowych w ramach projektu: Inicjatywy kulturalne, edukacyjne i sportowe integrujące mieszkańców obszaru LGD „Razem na wyżyny” współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej. Szkolenie w zakresie samoobrony odbywało się od dnia 8 czerwca pod hasłem: „Codziennie pewna siebie – cykl zajęć integracyjnych dla kobiet” i zakończyło 15 lipca 2018r oficjalnym wręczeniem certyfikatów uczestnictwa.
Kurs samoobrony przeprowadził trener Tomasz Boral w formie zjazdów weekendowych. Celem kursu było przygotowanie pań do zapobiegania, reakcji oraz ewentualnej interwencji w zakresie obrony koniecznej powstałej na skutek zagrożenia przestępczością uliczną. Jednym z aspektów szkolenia samoobrony było uświadomienie płci pięknej do zmiany trybu życia oraz zachęcenie do aktywnej rekreacji ruchowej w myśl powiedzenia „w zdrowym ciele zdrowy duch”.
Serdecznie gratulujemy ukończenia kursu samoobrony wszystkim uczestniczkom oraz życzymy dalszych sukcesów sportowych w dziedzinie fitness.
Od starożytnego pięściarstwa do współczesnego boksu
Chyba nie ma dorosłego Polaka ani dorosłej Polki, którzy nie słyszeliby o Muhammadzie Alim, Jerzym Kuleju czy Andrzeju Gołocie. Oczywiście, skala talentu i popularności wymienionych zawodników jest różna. Pierwszy to jedna z największych gwiazd boksu (zarówno amatorskiego, jak i zawodowego), mistrz świata wszechwag, drugi jest jednym z najbardziej utytułowanych polskich bokserów (dwukrotnym złotym medalistą igrzysk olimpijskich w wadze lekkopółśredniej (do 64 kg), trenowanym przez Feliksa Stamma), trzeci to mistrz wagi ciężkiej, jeden z pierwszych polskich zawodowych bokserów, któremu kibicowała m.in. Wisława Szymborska.
Boks to jeden z brutalniejszych sportów. Na ringu często pojawia się krew, co nie zniechęca publiczności, by z wypiekami na twarzach i pełnym zaangażowaniem kibicowała zawodnikom, czasami obstawiając wynik. To nie zmienia się od tysięcy lat. Wprawdzie współczesne społeczeństwo nastawione na przestrzeganie regulaminu i porządku wyeliminowało z przestrzeni publicznych bójki, ale uznało istnienie ringu, przestrzeni otoczonej linami o wymiarach maksymalnie 4.9 m×6.1 m. To właśnie tam można walczyć na pięści w postawie stojącej, w zwarciu albo w półdystansie. Oczywiście, przestrzegając regulaminu. Zawodnicy uderzają pięściami w rękawicach w górne partie ciała (powyżej pasa), stosując ciosy proste, sierpowe oraz podbródkowe. Wykorzystują także techniki obronne: gardę, odskok, odchylenie oraz zakrok. O zwycięstwie decyduje więc nie tylko siła i szybkość pięści, ale także skoczność, zwinność i koordynacja ruchowa. Walkę oceniają sędzia ringowy oraz kilku sędziów punktowych, których zadanie polega na liczeniu zadanych ciosów. Sędzia ringowy czuwa nad przebiegiem spotkania i zdrowiem zawodników, dlatego w szczególnych sytuacjach może przerwać walkę. Zawodnicy występują w 17 kategoriach wagowych (w odmianie amatorskiej w 10), a walki trwają maksymalnie 12 rund. Od 1974 roku starcie mężczyzn w amatorskim boksie trwa trzy rundy po trzy minuty, kobiet – cztery rundy po dwie minuty, juniorów – trzy rundy po dwie minuty.
O tym, że boks jest popularną dyscypliną, świadczą liczne gale organizowane w kraju oraz transmitowane z zagranicy. Pięściarze marzą, by zostać mistrzem, kibice pragną zwycięstw swoich ulubieńców na ważnych imprezach zarówno zawodowych, jak i amatorskich. Doceniają umiejętności zawodników, ich determinację i konsekwencję w dążeniu do celu, a także stworzone przez nich show. Najbardziej widowiskowe są oczywiście gale boksu zawodowego i one też wzbudzają największe kontrowersje. Z tego powodu w niektórych krajach, głównie skandynawskich, jeszcze w XXI obowiązywał zakaz ich rozgrywania.
Jeszcze przed walką każde pojawienie się zawodników jest starannie opracowane, przede wszystkim konferencje prasowe czy moment ważenia. Nieustanna konfrontacja przeciwników podkreślają gesty, sposób poruszania się, wypowiedzi, a nawet kostiumy. Publiczność interesuje się także życiem prywatnym bokserów, którzy stają się osobami publicznymi i celebrytami. Tu działa zasada: jeśli jesteś pretendentem albo przegranym mistrzem, przestajesz ciekawić. Uwaga skupia się na aktualnie niepokonanym.
Najlepszych bokserów pamiętamy ze względu na liczbę wygranych walk, ich styl (walka Mike’a Tysona z Michaelem Spinksem trwała jedynie 91 sekund), atrybuty albo sposób zachowania się na ringu. Muhammad Ali to przecież także słynny „Pyskacz z Louisville”, który „skakał jak motylek, a żądlił jak osa” i w razie potrzeby potrafił też „błaznować na linach”, by zmęczyć przeciwnika. Prowadził przy tym drwiący monolog na temat rywala. Polacy zapamiętają go także z walki ze Zbigniewem Pietrzykowskim podczas XVII Igrzysk Olimpijskich w Rzymie z 1960 roku, kiedy dopiero „The Greatest” zaczynał karierę.
Mitologię dyscypliny i uprawiających ją zawodników budują literatura i filmy, by wspomnieć choćby opowiadanie Ernesta Hemingwaya Światło życia (1933) czy serię Rocky w reżyserii Johna G. Avildsena z Sylvestrem Stallone’em, a także doniesienia prasowe. Dziennikarze poświadczają, że ringowi przeciwnicy prywatnie okazują sobie przyjaźń i pomoc. Ze względu na swoją siłę i sprawność na ringu zawodnicy zdają się czasami współczesnymi herosami, którzy mogą uratować świat. Świat przygląda się ich codziennym zachowaniom. Również polityka nie pozostawia ich w spokoju, przekształcając ich walki w konfrontację ideologii.
Pięściarstwo starożytne
Walka na pięści to chyba jeden z najstarszych sposobów rozstrzygania konfliktów, znany Summerom, Egipcjanom, Kreteńczykom, Etruskom oraz Achajom. Występuje we wszystkich kulturach, bez względu na położenie geograficzne i czas. Trudno stwierdzić, kiedy najbardziej pierwotna sztuka walki – walka na pięści – przekształciła się w sport. Na igrzyskach olimpijskich pojawiła się w 688 p.n.e. Wówczas zwyciężył Onomastos ze Smyrny. W Grecji za wynalazcę pięściarstwa uznawano Apolla albo Tezeusza. Na cześć zwycięzców powstawały pieśni, by unieśmiertelnić ich imiona. Do dziś możemy wskazać najbardziej utytułowanych pięściarzy starożytności: Malnakomasa z Karii, Hippomachosa z Elidy, Teagenesa z Tazoz, Glaukosa z Korystos czy Diagoraza z Rodos.
Oczywiście, walka wyglądała wówczas nieco inaczej. Zamiast rękawic owijano dłonie skórzanymi rzemieniami, które z czasem zaczęto nabijać kawałkami żelaza, by spotęgować siłę ich rażenia. W IV w. p.n.e. w Grecji pojawił się boks zawodowy, a wraz z nim proceder przekupstwa oraz ustawiania walk. Wtedy już zawodnicy nosili rękawice (caetus), kaski z wełny albo skór (amphotis), a w czasie treningów używali specjalnych worków, wypełnionych piaskiem albo figami. W starożytnym Rzymie walki pięściarzy zaczęły przypominać starcia gladiatorów. Z powodu wzrastającej brutalizacji cesarz Teodozjusz I w 393 roku n.e. zakazał igrzysk, uznając je za widowiska pogańskie.
Narodziny nowożytnej dyscypliny
W XVIII wieku boksem zainteresowała się angielska arystokracja. Początkowo zawody rozgrywano razem z innymi dyscyplinami, m.in. z zapasami, a stawką była nagroda pieniężna. Publiczność obstawiała, kto wygra, a zebrane w ten sposób pieniądze zwiększały pulę w rozgrywkach. Nie znano jeszcze pojęcia remisu ani zwycięstwa na punkty, dlatego każda walka musiała być rozstrzygnięta. Kres wyznaczał nokaut, cios, po którym jeden z zawodników nie mógł już dalej walczyć. W porównaniu ze współczesnością zawodnicy byli bardziej statyczni. Liczyła się siła ciosu, sprawność wykonania obrotu w celu uniknięcia uderzenia oraz precyzja trafienia w najbardziej czułe miejsca na ciele przeciwnika.
W 1719 roku mistrzem w walce na pięści został Amerykanin James Figg, uznawany za twórcę boksu angielskiego. Wkrótce założył on w Londynie pierwszą szkołę pięściarstwa, a od 1725 roku był również menedżerem i organizatorem walk. Jak popularna była to wówczas dyscyplina oraz forma rozrywki świadczy fakt, że do 1729 roku w stolicy Anglii powstało 12 szkół boksu. Stopniowo sport rozpowszechniał się we Francji, w Niemczech i we Włoszech.
Pierwszy regulamin stworzył uczeń i następca Figga – Jack Broughton. W 1736 roku został on mistrzem Anglii i bronił tytułu przez kilkanaście lat. Wprowadzone przez niego obostrzenia były m.in. spowodowane śmiercią jednego z zawodników, George’a Stevensona. Według nowych zasad walka kończyła się, jeśli pięściarz nie podniósł się dłużej niż 30 sekund. Leżącego nie można było bić, zakazano też drapania i ataku na oczy. W 1741 po raz pierwszy dookreślono przestrzeń walki, wprowadzono znormalizowany ring i zabroniono ciosów poniżej pasa. Kodeks ten obowiązywał do I połowy XIX wieku.
W kolejnych latach dyscyplina modernizowała się, coraz bardziej przypominając formę współczesną. Udoskonalano technikę ciosów (w 1747 roku John Godfrey zajął się biomechaniką), w 1867 roku wprowadzono rękawice (na treningach stosowano je od 1747, a w USA nakaz ich noszenia obowiązywał od 1889 roku). Ostatnim mistrzem na gołe pięści był John L. Sulivan. On również został pierwszym mistrzem wagi ciężkiej w rękawicach.
Kolejną reformę dyscypliny zaproponowali w 1865 roku A. Chambers (bokser), J. Chamberlein (dziennikarz) oraz sir John Sholto Queensberry. Zasady te przyjęto w USA w 1872 roku. Wtedy wprowadzono kategorie wagowe oraz trzyminutowe rundy, choć ich liczba nadal nie została określona – rekordowe walki trwały nawet 99 rund. W 1916 roku ograniczono ich liczbę do 15, a w latach 80. XX wieku do 12.
Międzykontynetalny rozwój dyscypliny
W USA sport upowszechnił się wraz z napływem angielskich i irlandzkich imigrantów. Zmniejszono wówczas dystans między zawodnikami w czasie walki, wprowadzono też ciosy sierpowe. Regularnie rozgrywane starcia między Anglikami a zawodnikami z Ameryki ze względu na niedawną historię nabierały dodatkowych smaczków. Do 1835 roku pojedynki o mistrzostwo odbywały się wyłącznie w Anglii, potem także w USA. Na przełomie XIX i XX wieku to Stany Zjednoczone stały się głównym organizatorem walk bokserskich, m.in. w Olympic Club w Nowym Orleanie, a boks stawał się widowiskiem masowym. Co ciekawe, była to jedna z niewielu dyscyplin bez segregacji rasowej, więc biali walczyli z czarnoskórymi. W 1897 roku nakręcono film z walki pięściarzy, a wraz z nowymi technologiami coraz większą popularnością cieszyły się transmisje radiowe i telewizyjne.
Dyscypliną olimpijską boks stał się w 1904 roku. Podczas III Letnich Igrzysk Olimpijskich w Saint Louis w 7 kategoriach walczyło 44 zawodników. Od tej pory dyscyplina ta nie pojawiła się jedynie w programie V Letnich Igrzysk Olimpijskich w Sztokholmie w 1912 roku, ponieważ w Szwecji nie można było uprawiać tego sportu. Wprawdzie w igrzyskach brali udział amatorzy, ale tytuł mistrza bardzo często stawał się progiem do zawodowstwa. Tak było w przypadku m.in. Cassiusa Claya (Muhammada Alego), George’a Formana, Joe’a Freziera czy Henry’ego Maske. Od 2012 roku podczas igrzysk olimpijskich walczą również kobiety.
Po I wojnie światowej obserwujemy imponujący rozwój dyscypliny. W 1920 roku powstała Międzynarodowa Federacja Boksu Amatorskiego (FIBA), a w 1921 roku powołano do życia pierwszą organizację boksu zawodowego National Boxing Association (NBA). Co ciekawe, pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w Sztokholmie w 1925 roku, nagrodą były wówczas przyznawane pasy (podobnie jak dziś w boksie zawodowym).
Boks w Polsce
Na ziemiach polskich pierwsze szkółki powstały jeszcze podczas zaborów, by wymienić choćby Sekcję Gier Ruchowych Warszawskiego Koła Sportowego w parku Agrykoli, z instruktorami Stanisławem Szczepkowskim i Stanisławem Budnym. Tuż po odzyskaniu niepodległości sekcje istniały w Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Łodzi i Warszawie. W 1923 roku z Polskiego Towarzystwa Atletycznego wyodrębnił się Polski Związek Bokserski.
Polscy bokserzy po raz pierwszy wzięli udział w VIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Pięcioosobowa reprezentacja wystąpiła wówczas w czterech kategoriach: półśredniej, średniej, półciężkiej i ciężkiej. Pierwszy pas (srebrny) dla Polski zdobył Mieczysław Forlański podczas Mistrzostw Europy w 1930 roku (kategoria musza). Złoty przywiózł kilka lat później Aleksander Polus (1937, kategoria piórkowa). Natomiast pierwszy medal igrzysk olimpijskich (brązowy) zdobył w 1948 roku w Londynie Aleksy Antkiewicz. Złoto olimpijskie wywalczył Zygmunt Chychła na XV Letnich Igrzyskach w Helsinkach w 1952 roku. Od tego momentu polskie pięściarstwo święciło wiele triumfów, głównie za sprawą podopiecznych Feliksa Stamma, a polscy kibice żądni sukcesów wciąż czekają na ich następców.
Polscy bokserzy nieustannie podejmują próby zdobycia ringów zawodowych i utrzymania się w nich na dłużej. Warto jednak pamiętać także o doskonałych pięściarzach zza oceanu, którzy mieli polskie korzenie, Stanleyu Ketchelu zwanym „Zabójcą z Michigan”, Tonnym Zale „Człowieku ze stali” czy Eddiem „Babe” Risko, który w latach 1932–1934 walczył jako Henryk Pulaski.
Boks Częstochowa – Trening w Częstochowie
Boks Częstochowa – Trening w Częstochowie – sport walki głównie uprawiany przez mężczyzn polegający na walce na pięści rozgrywanej według ściśle określonych reguł. Walkę prowadzi się w miękkich rękawicach bokserskich, które zapobiegają kontuzjom i urazom. Celem walki jest zadanie przeciwnikowi możliwie największej liczby prawidłowych ciosów przy równoczesnym udaremnieniu ataków i unikaniu ciosów przeciwnika. Zwycięża zawodnik, który w wyniku całego spotkania uzyska przewagę punktową albo pokona przeciwnika przez nokaut czyli niezdolność do kontynuowania dalszej walki.
Walka w boksie – regulamin sportowy
Walka odbywa się w ringu bokserskim w określonych kategoriach wagowych. W związku z czym rozróżnia się 11 kategorii wagowych. W boksie amatorskim walka trwa 3 rundy po 3 minuty z jednominutowymi przerwami. W zawodowym boksie liczba rund jest ustalana prze promotorów, którzy ustalają je podczas podpisywania kontraktów. Profesjonalna walka zawodowa bokserów może wynosić od 4 do 14 rund. Bokser korzysta z pomocy trenera, sekundanta oraz jego pomocnika. Trener boksu w przerwach między rundami udziela zawodnikowi niezbędnych porad technicznych i taktycznych. Walkę prowadzi sędzia ringowy, który w razie naruszenia przepisów zwraca zawodnikom uwagę, udziela upomnień i ostrzeżeń. Po trzecim ostrzeżeniu następuje dyskwalifikacja boksera naruszającego zasady walki sportowej. Walkę bokserską ocenia od 3 do 5 sędziów punktowych, którzy oceniają prawidłowo zadane ciosy, elementy obronne oraz ogólną technikę zawodników podczas rywalizacji. Na podstawie obserwacji sędziowie za każdą rundę przyznają lepszemu zawodnikowi 20 punktów natomiast przeciwnikowi odpowiednio mniej. Ostrzeżenia udzielana przez sędziego ringowego zalicza się jako punkt dla przeciwnika. Suma punktów z 3 rund na podstawie decyzji sędziów punktowych decyduje o zwycięstwie jednego ze sportowców. Jeżeli werdykt jest remisowy sędzia podczas turnieju musi wskazać na zwycięstwo boksera, który był bardziej aktywny i sprawiał lepsze wrażenie podczas walki.
Pojedynek bokserski
Pojedynek bokserski może zakończyć się następującymi rozstrzygnięciami: jednogłośne zwycięstwo na punkty, zwycięstwo przez nokaut, wygrana przez RSC, przez poddanie przeciwnika, przez dyskwalifikację, gdy przeciwnik nie stawia się na czas w ringu. W trakcie rywalizacji sportowej za prawidłowe uznaje się tylko ciosy zadane zamkniętą rękawicą w przednią powierzchnię ciała powyżej pasa, z przednią częścią głowy włącznie. Niedozwolone są ciosy otwartą rękawicą, pchnięcia, uderzenia łokciem, poniżej pasa, w tylną część głowy, kark, plecy oraz okolice nerek. W boksie niedozwolone jest również przytrzymywanie przeciwnika rękami oraz zadawanie ciosów po komendzie przerwania walki przez sędziego do momentu jej wznowienia. Sędzia ringowy wylicza boksera w momencie otrzymania mocnego ciosu, który powoduje oszołomienie zawodnika i powoduje jego chwilową niezdolność do podjęcia dalszej walki. Wyliczanie trwa co najmniej do 8 sekund jeżeli oszołomienie nie minęło i zagraża to zdrowiu fightera sędzia odsyła zawodnika do narożnika i ogłasza zwycięstwo przez nokaut. Ze względu na bezpieczeństwo pokonany fighter przez nokaut musi przejść natychmiastowe badanie lekarskie. W boksie amatorskim nie ma prawa przystąpić ponownie do treningów wcześniej niż po upływie 4 tygodni. Jeżeli w okresie 3 miesięcy nastąpił powtórny nokaut, przerwę ochronną przedłuża się do 3 miesięcy. W przypadku 3 nokautów doznanych w ciągu jednego roku zawodnik zostaje pozbawiony prawa uprawiania boksu w przyszłości. W przypadku wznowienia startów bokser zobowiązany jest do przeprowadzenia szczegółowych badań lekarskich.
Technika i taktyka bokserska
Boks wymaga od zawodnika wszechstronnej sprawności fizycznej, siły, wytrzymałości, szybkości, zręczności oraz odwagi i zdolności do koncentracji. W taktyce treningowej chodzi nie tylko o umiejętność zadawania celnych ciosów przynoszących punkty za trafienia w walce ale także o to, aby poprzez umiejętną obronę unikać ciosów przeciwnika przy jak najmniejszym nakładzie sił. W boksie rozróżniamy: ciosy proste, sierpowe, hakowe i zadawane z dołu. Do działań obronnych należą: odskoki, uniki, blokowanie ciosów przeciwnika rękawicami oraz kontry. Walka może być prowadzona w dystansie przy pełnym wykorzystaniu długości ramion, w półdystansie gdzie odległość między bokserami jest o połowę mniejsza oraz w zwarciu gdy zawodnicy niemal przywierają do siebie. Najbardziej narażonymi częściami ciała na ataki przeciwnika są ciosy zadawane w wrażliwe okolice ciała. Do takich miejsc zaliczamy: szczękę, skroń, tętnicę szyjną, okolice serca, żołądka, wątroby, a także splot słoneczny.
Kategorie wagowe w boksie amatorski:
papierowa (do 48kg), musza (do 51kg), kogucia (do 54kg), piórkowa (do 57kg), lekka (do 60kg), lekkopółśrednia (do 63,5kg), półśrednia (do 67kg), lekkośrednia (do 71kg), średnia (do 75kg), półciężka (do 81kg), ciężka (do +81kg)
Zawodowi Mistrzowie Świata w Boksie w kategorii wszechwag:
John L. Sullivan (1889- 1892), James J. Corbett (1892- 1897), Bob Fitzsimmons (1897- 1899), James J. Jeffries (1899- 1905), Marvin Hart (1905), Tommy Burns (1906- 1908), Jack Johnson (1908- 1915), Jess Willard (1915- 1919), Jack Dempsey (1919- 1926), Gene Tunney (1926- 1928), Max Schmeling (1930- 1932), Jack Sharkey (1932- 1933), Primo Carnera (1933- 1934), Max Baer (1934- 1935), James J. Braddock (1935- 1937), Joe Louis (1937- 1949), Ezzard Charles (1949- 1951), Joe Walcott (1951- 52), Rocky Marciano (1952- 1956), Floyd Patterson (1956- 1959), Ingemar Johansson (1959- 1960), Floyd Patterson (1960- 1962), Sonny Liston (1962- 1964), Cassius Clay (1964- 1965), Erni Terrel (1965- 1967), Muhammad Ali (1967), Jimmy Ellis (1968- 1970), Joe Frazier (1970- 1973), George Foreman (1973- 1974), Muhammad Ali (1974- 1979), Larry Holmes (1978 WBC), John Tate (1979- 1980 WBA), Mike Weaver (1980- 1982 WBA), Michael Dokes (1982 WBA)
Historia boksu
Pierwotną formą współczesnego boksu były rozmaite sztuki walki w których używano walki na pięści. Pierwsze historyczne zapiski znajdujemy już w Babilonie (3000 p.n.e.), Egipcie (1600 p.n.e.) oraz Grecji. W treści Iliady Homer opisuje walki na pięści organizowane dla uczczenia wojowników poległych pod Troją (1200-1100 p.n.e.) Od 688 p.n.e. walki pięściarskie pojawiły się w programie starożytnych Igrzysk Olimpijskich. Na początku walczono na gołe pięści, później owijano wokół dłoni skórzane rzemienie. Walka trwała do chwili, gdy jeden z przeciwników nie mógł już dłużej walczyć. W starożytnym Rzymie organizowano walki na pięści dla gladiatorów stawały się one coraz bardziej brutalne. Z czasem zaczęto zastępować miękkie skórzane bandaże twardymi rękawicami okolonymi pierścieniem z ołowiu oraz nabijanymi metalowymi kolcami. Dopiero w 393 cesarz Teodozjusz I wraz z zaniechaniem Igrzysk Olimpijskich zakazał też brutalnych walk gladiatorów. Nowoczesny boks narodził się w Anglii. Pierwsze wzmianki pochodzą z końca XXVII wieku. Prawdopodobnie pierwszą szkołę boksu założył w 1719 roku w Londynie „nauczyciel szermierki” J. Figg. Ustalił ogólne reguły walki i zorganizował pierwsze zawody bokserskie podczas których ogłosił się „pierwszym mistrzem świata” wagi ciężkiej. W latach 1729 – 1865 reguły walki bokserskiej zostały stopniowo uzupełniane. Wpływ na jej przepisy mieli między innymi: J. Broughton (mistrz świata), J. Chamberlain (londyński dziennikarz sportowy, późniejszy mistrz wagi lekkiej). Nowo powstały regulamin firmował swoim nazwiskiem J. S. Douglas markiz of Queensbury. Ciekawostką jest że najważniejsze postanowienia tych przepisów zachowały się do dnia dzisiejszego: trzyminutowe rundy z jednominutowymi przerwami, wyliczanie nokautu do 10 sek. oraz wprowadzenie miękkich rękawic bokserskich o ustalonej wadze. W latach 1816- 1881 organizowano w Stanach Zjednoczonych Mistrzostwa Świata w Boksie Zawodowym na gołe pięści bez podziału na kategorie wagowe. W Europie boks rozwinął się dopiero po pierwszej wojnie światowej wraz z migracją angielskich i amerykańskich żołnierzy. Na Igrzyskach Olimpijskich turniej bokserski przeprowadzono po raz pierwszy w 1904 roku w St. Louis ale wyłącznie z udziałem zawodników z USA. Kilka lat później przeprowadzono go w Londynie tylko z udziałem reprezentacji Anglii. Dopiero na Igrzyskach Olimpijskich w 1920 roku w Antwerpii stanęli do rywalizacji zawodnicy z dziesięciu państw w 8 kategoriach wagowych i od tego momentu boks stale gości w programie Igrzysk Olimpijskich. Z czasem zwiększono ilość kategorii wagowych do 11 oraz liczbę uczestniczących państw do ponad pięćdziesięciu. Pierwsze Mistrzostwa Europy w Boksie amatorów odbyły się w 1925 roku w Sztokholmie. Po drugiej wojnie światowej od 1947 roku odbywają się regularnie co 2 lata. Od roku 1974 są organizowane Mistrzostwa Świata w Boksie amatorskim, które są przeprowadzane co 4 lata.
Boks w Polsce
W Polsce boks zaczęto uprawiać po I wojnie światowej. Prekursorami w polskim boksie byli między innymi: K. Laskowski, K. Balcerkiewicz, L. Berski w Warszawie, J. Baran i S. Głon w Poznaniu, E Nowak w Łodzi oraz W. Junosza- Dąbrowski na Pomorzu. Pierwsze pokazowe walki bokserskie organizowano w latach 1918-1922 w Warszawie, Poznaniu, Łodzi i na Śląsku. W grudniu 1923 roku powstał w Warszawie Polski Związek Boksu. W 1924 roku zostały zorganizowane pierwsze Mistrzostwa Polski w Boksie i w tym samym roku Polacy po raz pierwszy uczestniczyli w turnieju bokserskim na Igrzyskach Olimpijskich. W roku 1925 Polski Związek Bokserski przystąpił do Międzynarodowej Federacji Boksu Amatorskiego. W okresie powojennym polski boks osiągnął największe światowe sukcesy. W latach 1948- 80 polscy zawodnicy zdobyli aż 38 medali (w tym 8 złotych) na Igrzyskach Olimpijskich oraz ponad 90 medali na ME i MŚ. Do wysokiej pozycji polskiego boksu na arenie międzynarodowej przyczynił się Feliks Stamm jeden z najwybitniejszych trenerów. Wspaniały szkoleniowiec polskiej reprezentacji bokserskiej stworzył polską szkołę boksu opierającą się na wysokim poziomie techniki i wszechstronnym wyszkoleniu taktycznym. Rozwojem Boksu w Polsce kieruje Polski Związek Bokserski (PZB) z siedzibą od 1950 roku w Warszawie (wcześniej w Poznaniu), zrzesza 17 okręgowych związków bokserskich z ponad 120 sekcjami klubowymi. PZB ustala przepisy, regulaminy zawodów, szkoli i mianuje sędziów bokserskich. Jest organizatorem MP, spotkań międzypaństwowych oraz za pośrednictwem okręgów również zawodów sportowych na niższym szczeblu. Pod patronatem PZB rozgrywane są zawody w formie rozgrywek ligowych, a także systemy zawodów uzupełniających tradycyjne turnieje między innymi Memoriał Feliksa Stamma. Polski Związek Bokserski organizuje też centralne szkolenia kadry narodowej w przygotowaniach do ME, MŚ i IO.
Międzynarodowe Federacje Boksu
Międzynarodowa Federacja Boksu Amatorskiego (Association Internationale de Boxe Amateure – AIBA) założona w 1925 roku początkowo z siedzibą w Londynie, a od 1978 roku w Nowym Jorku, zrzesza narodowe związki bokserskie ze 125 krajów. AIBA ustala międzynarodowe przepisy obowiązujące w boksie amatorskim, mianuje sędziów międzynarodowych oraz organizuje turnieje bokserskie na Igrzyska Olimpijskie i Mistrzostwa Świata.
World Boxing Association – WBA (Światowa Unia Bokserska)
Powstała w 1962 roku jej korzenie sięgają National Boxing Association (1921r). Jest konkurencyjną organizacją dla federacji WBC z siedzibą w Panamie, której prezydentem jest Gilberto Mendoza. Pasy mistrzowskie WBA są przyznawane pięściarzom, którzy posiadają przynajmniej dwa z czterech mistrzowskich pasów najważniejszych organizacji zawodowego boksu: WBA, WBC, WBO, IBF. Mistrz Świata WBA z chwilą otrzymania mistrzowskiego pasa uzyskuje tytuł Super World Champion.
World Boxing Council – WBC (Światowa Rada Boksu)
Utworzona została w 1963 roku z siedzibą w Meksyku, a w Europie – European Boxing Union czyli (EBU – Europejska Unia Bokserska) z siedzibą w Rzymie. W boksie zawodowym tytuły mistrzowskie zdobywa się przez pokonanie w bezpośredniej walce aktualnego MŚ lub ME w odpowiedniej kategorii wagowej. Głównym celem organizacji WBC jest propagowanie, kontrola i rozwój profesjonalnego boksu przez zintegrowanie wszystkich federacji bokserskich na całym świecie.
